Ty się w życiu napłaczesz, cześć 3

- I bardzo dobrze. Prawda jest taka, że możemy pomóc tylko tym, którzy pozwalają sobie pomóc, którzy są gotowi zmienić swoje życie, ale często nie wiedzą jak to zrobić. Osoby takie natychmiast łapią podaną im rękę, wykorzystują każdą wskazówkę, chwytają się każdej okazji. To oni odwalają kawał dobrej roboty, a przyjaciół mają po to tylko, aby zobaczyć ich oczami jak sytuacja wygląda z zewnątrz.

- Tak, dokładnie tak. Mówiąc o ludziach sukcesu nie mam na myśli tych, którzy jeżdżą drogimi samochodami i piastują wysokie stanowiska. Mam na myśli tych, którzy łapią swoje problemy za rogi i stawiają im czoła. Rozwiązują je. Wiesz, tak sobie myślę, że właściwie to nie mam prawa krytykować tych dziewczyn. Sama przecież straciłam wiele lat, zanim dotarło do mnie, że źle robię, że tylko przedłużam swoją wegetację zamiast iść do przodu. – Czy wierzysz w moc słów, moc złych życzeń? – Pyta znienacka a na jej twarzy pojawia się głęboki smutek

- Tak. Ale nie wszystkie słowa, które rzucamy pod adresem innych od razu wyrządzają zło. Wyjaśnię Ci to na prostym przykładzie – odpowiada czując, iż jest to bardzo dla niej ważne.

- Wyobraź sobie rolnika, który idzie przez pole z workiem ziaren i powoli rzuca je na zaoraną glebę. Większość z nich po kilkunastu dniach zacznie wypuszczać korzonki, rosnąć. Ale nie wszystkie. Część wiatr zaniesie poza zaorane pole, gdzie warunki na to, aby się przyjęły są zbyt spartańskie. To samo dzieje się ze słowami. Te wypowiadane w gniewie, nerwach, ale bez głębokiej złości i nienawiści nie wypuszczą swoich korzonków, rozpłyną się nie pozostawiając po sobie echa.

- Ale są też takie, które wyrażają gromadzoną przez lata złość, nienawiść i zazdrość. Jeżeli zostaną wypowiedziane w chwili wielkiej rozpaczy, czy zazdrości nie zaginą. Czy dobrze rozumuję?

- Tak, dokładnie tak. Często osoba wypowiadająca nie zdaje sobie nawet sprawy z tego jak bardzo niszczy życie kogoś. Chce jedynie wyrzucić z siebie rozczarowanie, chce poczuć się lepiej.

- A co że … – dziewczyna milknie nie mogąc znaleźć odpowiednich słów. Zaraz jednak podejmuje wątek, ale patrzy w dół, jakby wstydziła się swego pytania

- Czy zdarzyło Ci się kiedykolwiek, że życie jakiejś kobiety zostało naznaczone przez jej matkę? Czy w ogóle jest możliwe, że matka może, że matka potrafi rzucić jakąś klątwę na swe dziecko, nie zdając sobie z tego sprawy? – Plącze się w słowach.

- Tak, jest to możliwe. Wprawdzie zdarza się rzadziej, ale jednak zdarza się. Tobie i mnie i wielu innym ludziom nie mieści się coś takiego w głowie, że można życzyć problemów swemu własnemu dziecku, ale jednak….

Joanna wciskając się w oparcie fotela opowiada zdarzenie ze swego dzieciństwa. Krok po kroku starając się jak najlepiej naświetlić tamte wydarzenia, których wspomnienie wywołał sen. Widać, iż nie może w żaden sposób zrozumieć pobudek, jakie kierowały jej matką, kiedy z tak dużą pewnością siebie wypowiadała tak złowieszcze słowa.

- Nie mogę powiedzieć, iż w ciągu następnych lat, kiedy to dorastałam nie dbała o mnie i nie kochała mnie. Ale znowu, kiedy nadszedł dzień mojego ślubu, znowu usłyszałam coś, co zbiło mnie z nóg. Kiedy nadszedł czas na błogosławieństwo i orkiestra zagrała pożegnalną pieśń panieństwa, jak każdej młodej moje oczy zaszkliły się, moja matka błogosławiąc mnie nie omieszkała dodać

- Nie płacz, nie płacz, dosyć się w życiu napłaczesz.

Słowa te uderzyły ostro we mnie, tym ostrzej, że tego dnia takich życzeń zupełnie się nie spodziewałam. Zauważył to mój ojciec, który natychmiast przejął pałeczkę, próbując jak zwykle naprawić to, co zepsuła mama.

- Nie napłaczesz się, bo nie będzie powodu, masz być zawsze szczęśliwa i roześmiana – mówił z wiarą, a we mnie wstąpiła otucha i starałam się brać słowa mamy, jako emocjonalną pomyłkę chwili.

- Jak myślisz, dlaczego moja matka zachowała się tak wobec mnie, dlaczego użyła takich słów, które za każdym razem mnie przeraziły. Nie były wypowiedziane ze złością, ale z dziwną pewnością. Dlaczego? – Pytała patrząc jej w oczy.

- Słuchając twej relacji, mam wrażenie, że w tym konkretnym przypadku nie mamy do czynienia ze złymi życzeniami, a tylko z nastawieniem matki do życia. Mam wrażenie, że dużo w życiu przeszła. Ale chyba nie tylko jej przeżycia są tutaj winne. Twoja mama jest pesymistką, która uwielbia użalać się nad sobą i widzieć świat w czarnych kolorach.

- O tak.Trafiłaś i to w samo sedno. Teraz przypomniał mi się następny fragment z mojego życia. Właściwie tylko taka migawka. Nasz wiejski ogród, drzewo i mama stojąca obok drabiny, z której właśnie prawie spadła, kalecząc sobie nogę.

- Już mnie zabiłeś, wykończyłeś mnie – rzucała w stronę ojca obolałym głosem, a ja, jako kilkuletnie dziecko patrzyłam z niedowierzaniem na tę scenę myśląc zaskoczona

- Ale przecież nic się nie stało. Złamał się szczebel, który był prawie blisko ziemi, a noga miała tylko lekkie odrapanie – to zdarzenie musiało zrobić na mnie, jako dziecku niesamowite wrażenie skoro pamiętam to tak dokładnie.

- No cóż, tak właśnie reaguję pesymiści. Wykorzystują każdą sytuację, aby „pochwalić” się swoim pechem. A wracając do poprzedniego tematu, twoja matka z pewnością nie chciała, aby twoje życie było tak trudne. Po prostu, jako matka i dojrzała kobieta rozumiała, że biorąc sobie za męża takiego właśnie mężczyznę, nie unikniesz problemów. Większą moc ma w takich przypadkach reakcja „wyklinanej” osoby i fakt na ile pozwoli sobie w to uwierzyć.

- Zgadzam się z tym. Wtedy to było bardzo dla mnie przykre i niesprawiedliwe, ale nie mogę powiedzieć, że nie liczyłam się z tym. Jeszcze zanim podjęłam decyzję o małżeństwie wiedziałam, że życie z tym człowiekiem będzie trudne, ale nie miałam pojęcia jak trudne. Jako niepoprawna optymistka wierzyłam, że skoro istnieje miłość, to wszystko inne to pestka.

- Miłość to bardzo ważna sprawa. Ale istnieją różne rodzaje miłości, to raz, a dwa to,  sprawa potrzeb każdego człowieka. Jeżeli tak zwane „chcenie” każdego z małżonków idzie w różnych kierunkach to i największa miłość nie wiele tu zdziała. Do pewnego momentu jedno z nich będzie ustępować, ale tylko do momentu, kiedy miłość będzie naprawdę mocna, potem to już każdy zaczyna ciągnąć w swoją stronę – Teresa mówiąc to smutnie patrzy w dal.

- Tak, moje życie jest żywym dowodem na to, że tak właśnie się to odbywa. Ale nie chcę rozmawiać o moim małżeństwie, nie dzisiaj. Wróćmy proszę do tego, co mnie dręczy ostatnio. Słowa mojej matki w dniu ślubu już mi wyjaśniłaś, ale powiedz proszę, dlaczego Twoim zdaniem odezwała się do mnie w podobny sposób wtedy, kiedy byłam jeszcze małą dziewczynką? – Patrzy z niepokojem na Teresę, prawie zawieszona na jej ustach.

Terapeutka zastanawia się przez chwilę. W jej głowie krąży jedna myśl, myśl, która od samego początku rozmowy nie daje jej spokoju.

- Czy urodziłaś się zdrowa? – Pyta z lekkim ociąganiem

- Nie. Urodziłam się z wadą kręgosłupa, ale na szczęście wadę tę dało się prawie całkowicie wyleczyć już w wieku szkolnym. Wprawdzie problem dał znać o sobie znowu przed kilku laty, ale odchodząc od męża, przyrzekłam sobie, że zajmę się tym solidnie i tak też zrobiłam. Na szczęście ortopedia poszła tak do przodu, że to, co trzydzieści lat temu było niemożliwe, teraz jest bardzo łatwe. – Patrzy na Teresę wzrokiem, który mówi, iż zaczyna rozumieć.

- Czy nie wydaje Ci się, iż słowa twej matki miały z tym związek?

- Teraz, kiedy zadałaś mi to pytanie, tak, jestem tego prawie pewna. Nie jest trudno matce przewidzieć trudności życiowe, jakie spotkają jej córkę taszczącą na plecach mały, ale jednak garb. Też bym tak na jej miejscu myślała. Do licha, myślała tak, ale nie mówiła temu małemu dziecku – wyrzuca z siebie ze złością.

- Twoja matka nie zdawała sobie sprawy z powagi tych słów i z tego jak ty to odbierzesz. Nie zapominaj, że to było ponad czterdzieści lat temu. – Próbuje wytłumaczyć zachowanie matki, aby nie doprowadzać do gromadzenia niepotrzebnych złości.

- Widzisz więc, że jej zachowanie nie wynikało z jakiejś złości wobec ciebie, ale z jej pesymistycznego nastawienia do życia i co tu dużo mówić, ze znajomości tego życia. Inny jest stosunek do kalekich dzieci dzisiaj, a inny był wtedy i to w środowisku tak małym jak twoja rodzinna wieś.

- Tak, masz rację, cieszę się, że mogłam z tobą o tym porozmawiać, bo dręczyło mnie to od dobrych kilkunastu lat, ale jakoś do tej pory nie spotkałam odpowiedniej osoby, z którą chciałabym o tym rozmawiać. Wiesz, to trochę tak wstyd poruszać tak osobiste tematy. Ludzie nie potrafią zrozumieć, łatwo oskarżają, zbyt łatwo.

- To niestety prawda. Zbyt szybko wydajemy ocenę o kimś. Refleksje przychodzą zazwyczaj dopiero, kiedy sami znajdą się w podobnej sytuacji.

- W tej historii miałam i to szczęście, że w pierwszym przypadku miałam swoją kochaną babcię, która cierpliwie mi tłumaczyła zawiłości życia w sposób, który naprawdę do mnie, jako dziecka docierał, a później po wielu latach, miałam oparcie w ojcu, który był przeciwieństwem mamy.

- Niestety nie wszyscy mają taką osobę przy sobie. Ty dzięki temu, że w odpowiedniej chwili moc ciężkich słów została zmniejszona, nie odczułaś tak bardzo skutków tego, poradziłaś sobie z problemami i rozwiązałaś je.

- Z wielką serdecznością wspominam teraz po latach zachowanie mojej babci. – Na jej twarzy pojawia się radosny uśmiech. Gładzi pluszowego pieska, przypiętego do kluczy, które cały czas trzyma w ręku i kontynuuje opowiadanie.

- Zabrała mnie na spacer, na łąkę z dala od domu. Była wiosna, bo kwiaty dopiero wychodziły z ziemi. Pochylała się razem ze mną nad nimi i cierpliwie mi tłumaczyła

- Widzisz Asieńko, widzisz, to właśnie jest życie. One dopiero budzą się do życia, niektóre zaczęły je już wczoraj, inne dopiero dzisiaj, jeszcze inne otworzą swoje oczka jutro i pojutrze. Ale tą łąką będą szli ludzie, pojadą wozy. Wiele z tych kwiatów zostanie przydeptanych przez ludzi, konie lub przejechanych przez koła wozu. Niektóre znowu się podniosą a inne już nie. Bo życie kwiatów, czyli ich czas kiedy są śliczne i pachnące jest krótki – mówiła spokojnym melodyjnym głosem.

- Ale my ludzie żyjemy dłużej, prawda? –  Zapytałam wtedy z przestrachem – I jesteśmy silniejsi od kwiatków.

- Tak słoneczko ty moje. My mamy swoje, ludzkie życie, a kwiaty i zwierzęta mają swoje życie.

- A czym życie bije nas ludzi ? – Zapytałam, kiedy usiadłyśmy wśród kwiatów

- Spotykają nas różne przykrości, raz mniejsze, raz większe, ale my ludzie jesteśmy bardzo silni i dajemy sobie doskonale radę – kontynuowała babcia gładząc mnie po wyciągniętych nóżkach.

- Tak jak wtedy, kiedy złamałaś nogę i miałaś takie wielkie ciężkie coś. Ono było twarde, i twoja noga tam była uwięziona. I mówiłaś, że cię boli, ale wcale nie płakałaś.

- Tak, dokładnie tak. Wtedy bolało, ale potem już było coraz lepiej, aż w końcu wszystko się zagoiło i znowu mogłam normalnie chodzić – kontynuowała babcia, a mnie zrobiło się coraz raźniej.

- Ale babciu, ten twój domek dla nogi był fajny, bo mogłam na nim rysować kredkami, pamiętasz?

- Oczywiście, że pamiętam. Narysowałaś mi piękne uśmiechnięte słoneczko i to bardzo pomogło mojej nodze wyzdrowieć – mówiła poważnie a ja rosłam z dumy.

- A pamiętasz babuniu jak cię tam w środku bardzo swędziało i ja brałam długaśną słomkę i wsadzałam ją do tego domku i cię drapałam? – Zapytałam piszcząc z radości na samo wspomnienie tej zabawy.

- Oczywiście, wszystko pamiętam. Widzisz, wtedy życie mnie zbiło, ale miałam przy sobie Twoją mamę i tatę, którzy mi pomagali, miałam Ciebie, która mi dotrzymywała towarzystwa i drapała mnie i wcale nie było tak źle. Nie powinnaś bać się życia. Ono jest czasem trudne. Są takie dni, kiedy chce się płakać, bo jest nam źle, ale po nich przychodzi znowu radość. Nie trzeba bać się życia, nie trzeba – mówiła patrząc na mnie z uśmiechem.

- Pamiętasz jak wczoraj mocno padał deszcz i siedzieliśmy zamknięci w domu? – Pyta babcia, a ja potakująco kiwam głową

- I grzmiało bardzo i ja się wdrapałam do twojego łóżka i schowałam pod poduszką głowę – śmiałam się głośno.

 - A dzisiaj już świeci słoneczko, trawa jest bardziej zielona, wyszło nowych dużo kwiatów, bo ziemia napiła się wody i jest jej teraz łatwiej. Tak samo jest z życiem. Są dni, kiedy jest nam ponuro i zimno w serduszku, ale potem znowu przychodzą radosne dni. Ale trzeba się dużo uśmiechać, jak najwięcej.

- Tak jak mój tatuś – wołam radośnie, a babcia przytakuje skinieniem głowy.

- Ach, cudowne są takie wspomnienia, szkoda, że nie ma już babci wśród żywych. – Widać, że jeszcze teraz, po tylu latach brakuje jej tej osoby.

- Pójdę już i pozwolę ci odpocząć, ale z pewnością to nie jest nasza jedyna rozmowa. Czuję się lżejsza i spokojniejsza po tej rozmowie. Pomogłaś mi zrozumieć zachowanie mamy i uwolnić się od wielkiego żalu, jaki w głębi serca miałam do niej.

Po wyjściu Joanny Teresa kontynuuje rozmyślania na tematy, które wspólnie rozpatrywały. Cieszy ją fakt, iż w tym przypadku można było wytłumaczyć słowa i zachowanie matki. Nie zawsze się to udaje. Niestety nie zawsze.