W oczekiwaniu na powrót męża, który odszedł do innej

Post ten powstał na bazie pytania jednej z uczestniczek Darmowej Wróżby, która zadała pytanie, przytoczone poniżej. Takie pytania zadaje sobie mnóstwo kobiet i mężczyzn. Dlatego też zdecydowałam się odpowiedzieć w takiej formie, w jakiej przyniesie pomoc większej grupie osób. 

Cytuję poniżej  jej słowa 

pani krysiu ja mam pytanie zwiazane z kartami tarota kiedys czytalam ze karty moga powiedziec co sie wydarzy ale ze to nie jest wyrocznia ze jezeli otrzymamy zla wiadomosc to mozemy sie starac i robic wszystko zeby sie nie spelnila Tak jak w moim przypadku ciagle slysze od meza ze wruci a z kart wynika ze raczej nie Czy jest mozliwosc starania sie i robienia wszystkiego aby wrozba z kart sie nie sprawdzila Zyje w zawieszeniu nie wiem co o tym myslec bardzo bym chciala poznac pani zdanie na ten temat Z gory bardzo dziekuje za odp Pozdrawiiam 

               Każdy z nas ma wolną wolę i siłę w sobie, by zmienić bieg pewnych rzeczy, pewnych spraw. Spraw, które zależą przede wszystkim od niej/niego samego. Rozumiem doskonale twój ból i twoje marzenie, by mąż wrócił. Moim celem nigdy nie było i nie jest zadawanie bólu. Podczas sesji z Tarotem, staram się odnaleźć i uruchomić w każdym z was silę do działania, do zmiany spraw na lepsze. To pytanie było zadane na Wróżbie Darmowej, gdzie daje tylko konkretne odpowiedzi na zadane pytanie. Nie ma w niej możliwości szukania przyczyn, ani możliwości dokonania zmian. A nie ma, bo  odpowiadając na pytania ponad stu osób za każdym razem, nie jestem w stanie wgłębiać się w każdy osobisty temat i prowadzić normalną sesję. Tak, więc, to jest wróżba, w której odpowiadam tylko na konkretne pytanie, nie szukam możliwości wyjścia, zmiany danej sytuacji. 

              Temat ten, jest niestety zawsze bardzo na czasie, dlatego też przyjrzymy mu się teraz dokładniej. Na bazie moich doświadczeń powstałych podczas sesji z Tarotem oraz terapeutycznych, podczas pracy z osobami, które były w podobnej sytuacji jak osoba pytająca, oraz z osobami, które były tymi, którzy odeszli do innej/ innego jestem w stanie nakreślić tę sytuację patrząc na nią okiem obydwu stron. Spróbujcie proszę zadawać sobie pytania, razem ze mną, przyjrzeć się tematowi, jako sprawie mniej osobistej. 
Odrobina obiektywizmu pozwoli wam spojrzeć na ten temat inaczej. 

      Mamy małżeństwo, które przeżywa swoje wzloty i upadki. Są z sobą ileś tam lat. W pewnym momencie problemy zaczynają ich przerastać. Jedno z nich zaczyna się widocznie oddalać. To właśnie jest ten moment, gdy trzeba i można jeszcze  ratować związek. 
- Jak?
Rozmawiając i słuchając partnera ze zrozumieniem. 
- Co to znaczy?
To znaczy, że słuchasz, naprawdę słuchasz tego, co on/ona mówi i wyciągasz wnioski. Zastanawiasz się nad tym, co powiedział. Nie komentujesz słowami
- A tak, ty to byś chciał, żebym.....
- No też coś, tylko o sobie myślisz, a ja to, co.....
- Weź ty się człowieku obudź, bo ja nie z tych, które ci takie rzeczy będą robić

           Niestety, ale w wielu przypadkach, wtedy, gdy jeszcze można związek uratować,  reakcja wasza jest zupełnie nie taka jaka być powinna. 
Bagatelizowanie potrzeb współmałżonka doprowadzi wcześniej,czy później do tego, że zechce odejść. Czasem tylko odejść, aby mieć czas na przemyślenia zanim zacznie szukać nowej partnerki/partnera. Często jednak, ta osoba żyje jeszcze długo w związku mając nadzieję, że partnerka/ partner zrozumie i zacznie coś zmieniać. Nie jest łatwo opuścić dom, wspólne życie, dlatego tez każdy (no,  może prawie każdy) potrzebuje czasu, by się na to zdobyć. Gdy czara rozczarowań z jednej strony się przeleje, a z drugiej potrzeba posiadania czegoś (może więcej uwagi, może czułości, może radości) stanie się jedną wielką, ciemną  jaskinią,

wtedy  zaczyna szukać ratunku dla siebie. Pojawia się osoba trzecia, z która powoli zaczyna odnajdywać radość życia. 
Nic nie toczy się jednak z godziny na godzinę. I jeszcze tutaj, na początku znajomości, gdyby od swego partnera dostał to, na czym mu tak zależy i czego tak brakuje, to jeszcze wielu z nich  by się zdecydowało na ratowanie małżeństwa, czy długotrwałego związku.
Tylko, że w takim okresie,w większości par, jeżeli dochodzi do jakiejkolwiek rozmowy, to przebiega ona mniej więcej tak

- No tak, bo ty jesteś taki/ taka...
- Bo ty byś chciał/chciała wszystko tylko po swojemu
- Ty tylko o sobie myślisz, rodzina cie nie obchodzi
- Tak, idź sobie do innej/innego, zobaczysz jak długo z tobą wytrzyma

         Tak, więc, on/ona widząc, że tutaj sytuacja się absolutnie nie zmieni, lgnie coraz bardziej do tej nowej osoby w swoim życiu. Do tej jego/jej wielkiej potrzeby, którą teraz ktoś zaspokaja, dochodzi jeszcze fakt, że to, co nowe wywołuje  mocne reakcje, czuje się tę chemię, która w starym związku już nie była tak mocna. To wszystko stopniowo się pogłębia i on/ona, chce żyć już tylko i wyłącznie z tą nową osobą, z kimś, kto wypełnił mu tę jaskinię jego osobistych potrzeb. Nie chce już wracać do domu, gdzie czekają tylko pretensje i oskarżenia. Ta "domowa osoba" stała się kimś, kto już przeszkadza, kradnie chwile, które mógłby/mogłaby spędzić radośnie,  tak jak lubi.

I odchodzi. W asyście wrzasku, płaczu, czy wyzwisk, a czasem i w martwej ciszy, zbiera swoje rzeczy i odchodzi do innego, nowego życia.  Przez krótki okres czasu, jeszcze tęskni, jeszcze, czuje się niepewnie, ciągle czeka na ostre telefony, na kłótnie.  Ale przychodzi monet, że stary etap zamyka się i odtąd żyje tylko swoim nowym życiem. 

A jak zachowuje się strona pozostawiona?

        Przechodzi przez różne etapy. Złości się, wyklina, płacze, złorzeczy, opowiada na prawo i lewo jaki to on/ona jest drań. 
A potem przychodzi tęsknota, zazdrość, żal, ból. Ból, który rozsadza od wewnątrz, jak dynamit. Ból, który nie pozwala spać, funkcjonować, żyć.  Czasem, ból ten kieruje osobą w stronę magicznych działań typu

- Proszę zrobić tak, żeby mu już nigdy nie stawał, żeby jej nie mógł zaspokoić i żeby go zostawiła, tak jak on mnie. Ja zapłacę każdą cenę.
- Proszę coś zrobić. Cokolwiek. On musi do mnie wrócić, niech zrozumie, że ja go kocham, naprawdę kocham. Ja już to zrozumiałam. Zapłacę, dobrze zapłacę. 
 Te magiczne działania, to nic innego jak klątwy, które chce rzucić "w imię miłości", a które nawet, jeżeli niezrealizowane w praktyce przez nikogo (Ja nigdy czegoś takiego nie robię. Dla nikogo! Za żadne pieniądze!) To i tak już szkodę osobie, która je planuje wyrządzają, bo w jej polu energetycznym zaczyna się robić ciemno i strasznie.

          Albo tworzy sobie swoją własną bajkę, w której to bajce, nadejdzie taka chwila, że mąż, partner, wraca skruszony i prosi o wybaczenie. I odtąd żyją długo i szczęśliwie. 
Taka bajka jest bardzo pomocna na wstępnym etapie po rozstaniu. Pozwala zwlec się z łóżka rano i iść do pracy, czy zrobić dzieciom śniadanie. Pozwala funkcjonować przez kolejne godziny. 

Gdy jednak mija kolejny miesiąc, a nic takiego się nie dzieje, wręcz przeciwnie, widzisz, że jest tam gdzie jest, to oznacza, że jest mu tam dobrze i chce zostać. I tyle. Koniec bajki. Każda bajka kiedyś się skończy. Możesz rwać włosy z głowy, rzucać się po domu, ale przyjmij to do wiadomości. Postaraj się zobaczyć jak wygląda prawda. Jest to, co jest. On/ona żyje z inna osobą, ma drugi dom. 
Wiele par rozstając się, urywa z sobą kontakt, wtedy jest łatwiej, szybciej można zapomnieć, przeboleć i wejść w nowy związek. 

Są jednak pary mające wspólne dzieci. Oni muszą się kontaktować. Jak to wygląda z obydwu stron...

Osoba porzucona wyczekuje każdej rozmowy, każdego momentu, kiedy on/ona przyjedzie zobaczyć się z dziećmi. Spija z jego ust każde słowo, doszukując się podtekstu, że mu jest w nowym związku wcale nie tak dobrze, że się pokłócili, że on się zastanawia nad powrotem, że się pomylił i teraz zaczyna to rozumieć. Gdy widzi go nie wyspanego, zmęczonego, podejrzewa głębszą kłótnię. Jego rozdrażnienie wrzuca na karb tego, że on próbuje grać twardziela, nie ma jeszcze siły przyznać się do swojej pomyłki. 
Stara się wykorzystać każdy moment, aby dotknąć jego ręki, przytulić na pożegnanie. Łatwo znajduje powód, bo przecież,  "dzieci powinny widzieć, że jesteśmy przyjaciółmi." A skoro on/ona się uśmiecha, skoro się pojawia (nieważne, że tylko dla dzieci), to można zapytać czy wróci, można poprosić o to, można zapewniać, że się zrozumiało jego wartość, i że zrobi się wszystko już tak jak chciał. I on, coś musi przecież odpowiedzieć. I zazwyczaj odpowiada słowami, zastanowię się, pomyślę, zobaczymy. Gdy pytania się mnożą, odpowiada, wrócę, to się kiedyś zmieni. Ona/on  czeka, zawieszona gdzieś w próżni, automatycznie wykonując czynności, stara się żyć normalnie napędzana tą właśnie nadzieją. Stara się odliczać dni, które pozostały do jego powrotu. Tylko, że, aby odliczać, trzeba znać termin. A terminu on żadnego nie podaje. Mówi,
"kiedyś",
 mówi, 
"zobaczymy", 
mówi, 
"nie martw się". 
Czy te słowa podają termin? Nie. Ale nie szkodzi. Dają nadzieję. Pozwalają dalej balansować na linie, gdzieś między niebem a ziemią. 


          Osoba, która porzuciła, nie chce zrywać kontaktu z dziećmi. Jeździ na spotkania jednak z sercem na ramieniu. 
Cieszy się na spotkanie z dzieciakami i trwoży na myśl, co ona znowu wymyśli, o co będzie pytać. Stara się, w noc poprzedzającą spotkanie, nie szaleć za bardzo ze swoją ukochaną, ani nie zarywać z pracą, aby znowu nie przypisała sobie zmordowanego wyglądu rzekomym kłopotom w jego nowym życiu. 

A co miał powiedzieć, na jej słowa, z wyraźnym podtekstem? Chciał odpowiedzieć dosadnie, ale zrobiło mu się jej zwyczajnie żal. To przecież nie jest jakiś wojenny wróg, tylko matka jego dzieci. Kiedyś bliska mu osoba. Kiedyś...szkoda, że ona tego nie potrafi zrozumieć. Szkoda, że kiedyś taka twarda, trzymająca się swoich zasad, teraz wije się ze łzami w oczach i żebra o obietnicę. 
Szkoda, że nie rozumie iż w ten sposób jeszcze bardziej mnie od siebie odsuwa. Że dławię się , nie z miłości do niej, ani, z rozpaczy że nie udaje mi się w nowym związku. 
Dławię się, bo jestem naciskany, zmuszany do mówienia czegoś, czego wcale nie myślę. 

- Dlaczego to wszystko mówisz? Czy nie lepiej powiedzieć prawdę? Zaboli mocno, ale raz odcięte stanowczo, nie będzie trzymało ją w zawieszeniu.

- A ona sam tego nie rozumie? Nie widzi, że odszedłem/odeszłam, bo nie byłem szczęśliwy? Bo bardzo mi brakowało pewnych spraw? Nie widzi, że jestem szczęśliwy, że trwam w nowym związku i rozkwitam? 
Nie mam siły rzucać jej tego prosto w twarz. Nie jestem potworem. Kiedyś była dla mnie ważna. Ale to było dawno. 
 Dawno.
 Czy ona nie potrafi zrozumieć, że to już przeminęło?

- Karmiąc ją obietnicami powrotu, trzymasz ją przy sobie

- Nie, nie, po stokroć nie. Ja tylko staram się dać jej czas, który potrzebuje. Nie umiem jej tego powiedzieć, ona musi zrozumieć sama. Może inni mogą tak powiedzieć na zimno. Ja nie potrafię. Kiedy patrzy na mnie, a w każdym spojrzeniu jest tyle błagania o litość, nie potrafię powiedzieć prawdy. Nie rozumiem, jak można tak nisko upaść. Jak można wierzyć w takiej bajki. Czy on/ona nie rozumie, że nawet gdyby mój obecny związek się nie udał, to ja już do niej/ do niego, i tak bym n ie wrócił? To już przeszło, minęło, przebrzmiało. To, co my  mieliśmy zastąpiła nowa miłość. Jeżeli ta się zakończy znowu poszukam czegoś nowego. Po co, wracać do czegoś, co się nie udało, wypaliło. Po co? Nie chcę być aż takim nieudacznikiem, aby wracać do tyłu po okresie, gdy jestem szczęśliwy.

- Powiedz jej/jemu to. Znajdź na to odwagę. To ją /jego uratuje.

- Kiedy ja byłem nieszczęśliwy, nie kwapiła się mnie ratować. Sam się musiałem ratować, a było mi bardzo źle. Niech ona tez sama się wyratuje. Nie będę jej ratował. Niech się rozejrzy dookoła siebie. Nie jest ani głupia, ani brzydka. Niech poszuka kogoś, kto ją pokocha, zrozumie, da to, co jest jej potrzebne. Ja jej tego dać już nie mogę. Nie mogę, bo tego dla niej nie mam. Kiedyś miałem i dałem. Skończyło się, nie mam. I koniec. Niech sobie wisi, gdzie chce i ile chce. Kiedyś w końcu spadnie i zacznie żyć.  Wiesz, każdy dzień proszę, aby wydarzył się cud i aby kogoś znalazła/ znalazł. Wtedy byłoby cudownie widzieć ją/jego szczęśliwą. Ona na to zasługuje. Tylko niech się już wreszcie ktoś dla niej znajdzie, niech się odczepi ode mnie. Mam dość tych niemych błagań, tych żebraczych spojrzeń. 


Tak wygląda ten temat oczami osób, które pozostały i oczami osoby, które odeszły.
Pomimo, iż w większości sytuacji ta sprawa jest trudna dla obu stron i obie się z tym męczą, to jednak zawsze, jest dużo trudniejsza dla osoby, która pozostaje sama, która czuje się odrzucona, opuszczona. 

Post może się komuś wydawać przekoloryzowany, zbyt ostry i naciągany. Zapewniam was jednak, że niczego tutaj nie naciągałam i nie koloryzowałam. Wręcz przeciwnie. Odpowiedzi jakie często słyszałam były jeszcze mocniejsze, niż te umieszczone tutaj. Często pracowałam nie tylko z osobą opuszczoną, ale miałam okazję rozmawiać też z tym, który odszedł. Godzili się uczestniczyć w takich terapiach, aby pomóc matce swoich dzieci, czy ojcu, dojść do siebie. 

Osoby, które są na takim właśnie etapie. Osoby, które "wiszą" od dłuższego już czasu na nitce nadziei  i chcą się z tym uporać zapraszam na indywidualne warsztaty. Można wybrać opcję godzinną, lub dwugodzinną. Wasze cierpienia i nadzieje, wasze oczekiwania zapisały się już na "twardym dysku" waszej podświadomości. Aby można było na nowo funkcjonować, trzeba je stamtąd wykasować. A każdy program złożony jest również z uzależnienia. 

Uzależnić się można nie tylko od alkoholu, papierosów, czy narkotyków.  Uzależnić można się również od cierpień, od potrzeby bycia poniżanym, od potrzeby bycia nieszczęśliwym.

Wracając jeszcze do tej konkretnej osoby, której cytat jest na początku postu pozwolę sobie poprosić ją, by zadała sobie pytanie
- Skoro mówi, ze chce wrócić, to, dlaczego tego nie robi?
- Dlaczego robi coś dokładnie przeciwstawnego?
- Jeżeli nawet by wrócił, czy naprawdę sądzisz, ze nie powtórzy tego samego po pewnym czasie?
- Czy naprawdę jest tak nieszczęśliwy z dala od ciebie? Pomyśl, co zrobiłabyś ty, gdybyś mogła?Gdyby cie pozwolił? Pobiegłabyś do niego i przeniosła tam swoje rzeczy , prawda? 
- To, dlaczego on, który chce być z powrotem z tobą, jest cały czas gdzie indziej?

I jeszcze coś bardzo ważnego. 
Proszę, aby osoby, które nie są gotowe na usłyszenie odpowiedzi innej niż ta, która daje im nadzieję, nie zadawały pytań kartom. To się mija z celem. 

I karty mogą się mylić i ja się mogę mylić, bo nie jestem wszechwiedząca. Można zmienić mnóstwo spraw w życiu, gdy się tego naprawdę chcę, tylko czy taka zmiana na siłę, za wszelką cenę da wam szczęście, czy tylko uciszy ból.... I na jak długo..... 

Do wszystkiego trzeba dojrzeć, dorosnąć. Nie da się przeskoczyć niektórych etapów.
 Ból tez ma swój własny etap. Etap, który zdaje się nie mieć końca. 

Obarczając winą tego drugiego, tą drugą, weźcie proszę pod uwagę fakt, że w ogromnej większości przypadków, ta osoba by się nie pojawiła, gdy ten/ta co odszedł był szczęśliwy.


Zapraszam serdecznie do wypowiadania się zarówno osób, które zostały porzucone, jak i tych, które zdecydowały się na porzucenie. 
To, że ja proponuję terapię osobom, które chcą sobie ułatwić to wyzdrowienie, nie znaczy, że wasze wypowiedzi, nie mogą pomóc. 

Piszcie proszę w komentarzach, jak to wyglądało  waszym przypadku. Może to własnie Twoja wypowiedź, komuś otworzy oczy, sprawi, że spojrzy na problem z innej strony.
 Może własnie twoja szczera wypowiedź zrobi "klik" komuś, kto własnie skręca się z bólu. Z bólu, który powala na kolana każdego, niezależnie od wieku, wykształcenia i charakteru. 
Wypowiedzi można pisać anonimowo, wybierając przed wysłaniem postu opcję "anonimowo". Proszę jednak podpisywać się jakimś imieniem, chociażby zmyślonym, aby łatwiej było te anonimy odróżnić :) 








Zdjęcia ściągnięte z internetu