Nadmierne GADULSTWO i jego skutki

Gadulstwo to jedna z wielu zmór ludzkości. Cierpi na nią bardzo wiele osób. I jak zwykle w takich przypadkach bywa, razem z tymi osobami cierpią ich najbliżsi. Prawdę mówiąc właśnie oni cierpią najbardziej. Problem ten jest tym trudniejszy, że większość z tych rozgadanych, często bardzo sympatycznych i lubianych przez ogół osób, nie zdaje sobie wcale sprawy ze swojego problemu. Nie ma pojęcia o tym, jak męczące jest to ciągłe gadanie dla przyjaciółki, rodziny, czy współpracowników.

Wszystkie te osoby, z pewnością wiedzą, że są gadatliwe, gdyż albo same to zauważyły, albo im to nie raz powiedziano. Ale co z tego? Ile z tych osób wzięło to sobie do serca i zamilkło na dłużej niż jeden dzień?

Gadatliwość a przyjaźń

Wiesz już od dawna, że lubisz dużo gadać. Czujesz mocną potrzebę opowiedzenia natychmiast przebiegu dnia, spotkania, rozmowy z kimś. Ale

 - Czy zastanowiłaś/łeś się kiedykolwiek, czy osoby z najbliższego kręgu, chcą słuchać?

- Czy zanim wpadłaś po raz kolejny w tym tygodniu na kawę do tej samej osoby, albo wykręciłaś kolejny raz ten sam numer telefonu, zastanowiłaś się choćby przez chwilę, czy ona chce tego słuchać? Czy te wszystkie wiadomości, są jej do czegoś potrzebne?

- Czy, kiedy tajemniczym podekscytowanym głosem mówisz „opowiem ci”, zastanawiasz się, chociaż przez chwilę, czy przypadkiem ona nie skręca się w tym momencie z bezsilności?

Uważasz, że skoro to twoja psiapsiółka, powinna natychmiast się o tym dowiedzieć. I masz rację, tylko, zanim zaczniesz gadać, usiądź chwilę i zastanów się nad tym, co tak naprawdę powinna się dowiedzieć. Co jest w tej twojej historii naprawdę godne uwagi? Zróbmy wspólnie mały test

Wróciłaś ze swojej pierwszej randki i chcesz opowiedzieć wrażenia. I bardzo dobrze, trzeba się tym podzielić. Ale wystarczy opowiedzieć w kilku zdaniach o tym, jakie zrobił na tobie wrażenie, jak się czułaś podczas randki i czy chciałabyś kontynuować spotkania. Jak myślisz ile trzeba czasu na to, aby to wszystko powiedzieć? 15-20 minut to czas rozmowy, kiedy i koleżanka zdąży odpowiedzieć coś w temacie i zdąży wtrącić kilka zdań na temat tego jak minął jej dzień.

Dlaczego więc, gdy kończysz rozmowę licznik telefonu pokazuje dwie godziny, a ty zdajesz sobie sprawę, że nie zapytałaś nawet, co u niej? Jak to się stało, że przez dwie godziny( albo i więcej) udało jej się wtrącić tylko kilka mruknięć.? Dzisiaj miałaś ważną sprawę, dobrze, rozumiem. Ale jaką ważną sprawę miałaś wczoraj i przedwczoraj i przed, przed, przedwczoraj? Co takiego ważnego się wydarzyło? Że wstałaś, że umyłaś zęby, że się ubrałaś, że wyszłaś, że wróciłaś, że czkawka cię złapała, że w brzuchu zaburczało???

Czy zastanowiłaś się kiedyś nad tym, że są sprawy i odczucia, które pozostawiamy tylko dla samych siebie? Jak byś się czuła, gdyby twoi znajomi nagle zapragnęli opowiadać ci o każdym swoim codziennym ruchu? Czy miałabyś ochotę tego słuchać?

Każdy z nas ma czasem takie okresy, gdy chce o jakimś temacie pogadać znowu i znowu. Bo coś go boli i dręczy i chce to z siebie wyrzucić. I dobrze, gdy trwa to kilka dni. Każdy zrozumie. Ale gdy widzisz, że gadasz o tym samym już kolejny tydzień, to proszę zastanów się. I następnym razem, gdy weźmiesz w rękę telefon, aby znowu zadzwonić do tej samej osoby, zamiast tego włącz dyktafon i pogadaj sobie. Opowiedz, to, co cię boli. A potem spróbuj to odsłuchać od początku do końca. Zobaczymy, przy którym razie, cie przysłowiowa krew zaleje.  Dasz rade odsłuchać trzy razy? Szczerze wątpię. W takim razie, dlaczego zmuszasz innych, do słuchania tego na okrągło?

Czy zastanawiałaś się kiedyś nad tym ile agresji narasta w kimś, kto nie ma odwagi powiedzieć ci wprost „zamknij się”? Czy wiesz, co przeżywa ta osoba, słuchając znowu twojej gadaniny o niczym? Wiesz, ile razy ta osoba marzyła, aby cię zobaczyć z zaklejoną buzią? Czy zdajesz sobie sprawę, ile ciężkiej energii krąży wokół ciebie z tego powodu? Czy pomyślałaś, chociaż raz, zanim zaczniesz gadać, że to, co masz do powiedzenia, albo jest kłębkiem mało ważnych spraw, albo tez jest czymś ważnym, ale już dawno omówionym i nic więcej dodawać nie trzeba?

Jakie jest twoje ulubione danie? Zrób je sobie jutro i pojutrze i po, po, pojutrze. I rób je każdego dnia. Niech będzie na obiad każdego dnia. Nieważne, że to samo. Przecież to twoje ulubione. Po ilu dniach poczujesz odruch wymiotny na samą myśl o nim? Czy chcesz, aby taki odruch miały twoje przyjaciółki, (jeżeli udało ci się utrzymać więcej niż jedną), na sam widok twego numeru na ekranie? Czy zastanawiałaś się nad tym, dlaczego ostatnio ta ciężko się do niej dodzwonić? Pewnie się złościsz, że nie słyszy telefonu?. Ale czy na pewno nie słyszy, czy też może wpatruje się w niego i powtarza …. Daj mi spokój, daj mi spokój. Proszę nie dzwon non stop.

Zastanawiasz się teraz czy ty jesteś też taka upierdliwa. Sama oceń. Zrób test

Wypisz sobie osoby, do których dzwonisz codziennie. I …. Nie dzwoń do nich. Daj im odpocząć. Zobacz ile czasu upłynie zanim się odezwą. Jeżeli mijają dni a tu cisza, niech to da ci do myślenia. Jeżeli się odezwą przestraszeni, że coś ci się stało, uspokój ich, że wszystko ok, tylko pracujesz nad swoim gadulstwem. W pierwszym przypadku, z pewnością twoi znajomi mają cie serdecznie dość i świętują twoje milczenie. W drugim, pomimo wszystko martwią się o ciebie. Jest szansa na utrzymanie przyjaźni. Daj im tez odpocząć.

 A co, jeżeli nie możesz wytrzymać bez gadania?

Zapisz na kartce 14 imion osób, do których możesz zadzwonić. Zrób rozpiskę tak, żebyś do żadnego z nich nie dzwoniła więcej niż raz w tygodniu. Specjalnie napisałam 14 osób a nie 7, bo wiem, że gadanie dziennie z jedną osobą ci nie wystarczy.  Tak, więc masz 2 osoby dziennie. Pilnuj tego grafiku, bo on pozwoli ci mieć przyjaciół.

Terapia rozmów, to jedna z najlepszych terapii. Nie na darmo mówi się

- Wygadaj się to ci ulży.

Ale jest ogromna różnica pomiędzy wyrzuceniem z siebie tego, co boli i rozmowa na ten temat, a kłapaniem na okrągło o tym, co ślina na język przyniesie. Spróbuj pisać dziennik, pamiętnik i czytaj go często wracając do tych „ważnych” wydarzeń, o których piszesz z codziennego swego życia. Idę o zakład, że nie będzie ci się chciało tego czytać więcej niż jeden raz. Ale psiapsiółkę, współpracownika czy sąsiadkę zmuszasz do tego, żeby to wysłuchiwała. A jakże, przecież musisz to opowiedzieć. Dla tych, którzy muszą, za wszelką cenę muszą opowiadać bez końca, proponuję przyjaciółkę nie do zdarcia…. Lusterko.

To znaczy mam nadzieję, że będzie nie do zdarcia……

Artykuł powstał pod wpływem próśb takich właśnie, udręczonych osób. A że i w moim życiu takie gaduły się często pojawiają, więc bardzo dobrze takie osoby, zmuszane do słuchania tych samych historii w kółko rozumiem.

Bardzo, bardzo proszę wszystkie gaduły….. Używajcie filtrów do tych swoich opowiadań. Uratują niejedno zdrowie psychiczne i niejedną przyjaźń.

Konieczność codziennego gadania z tą samą osobą, nie oznacza wcale przyjaźni. Oznacza uzależnienie.  ( Nie mówię o związkach partnerskich- to inna bajka). Jeżeli zdacie sobie z tego sprawę, to będziecie mieć na koncie 50% zwycięstwa.