Energia podąża za myślami

- Łatwo mówić – rzuca w słuchawkę Ewelina – Umieszczasz te teksty tak, jakby one miały komukolwiek w czymkolwiek pomóc. Jej ton głosu wyraźnie daje znać, iż ma już wszystkiego dosyć. Jest znowu rozżalona na cały świat. Po części to rozumiem. To znaczy znam powód tego rozżalenia. Próbuję wciągnąć ją w rozmowę, zanim mi trzaśnie słuchawką J. Sam fakt, że zadzwoniła widząc tekst na facebook świadczy, że jest już na granicy wytrzymałości. Rzadko dzwoni, jeżeli coś ją gryzie po prostu umawia się na spotkanie. Nie lubi rozmawiać „za darmo”.

Milczymy przez chwilę obie. Ja czekam na to, co powie ona, a ona nie może się zebrać w sobie do rozmowy. Tak naprawdę to wie, że to wszystko, co chciałaby powiedzieć już kiedyś mówiła, wie, że już ten temat wałkowałyśmy.

- Jeżeli pozwalasz sobie na smutek, potęgujesz go – zaczyna w końcu cytując pierwszą część opublikowanych przeze mnie „mądrości”, po czym znowu następuje dłuższa cisza.

- To powiedz mi, jak mam się nie smucić, co zrobić, aby do oczu nie cisnęły się łzy w momencie, kiedy kolejny dzień powtarza się ta sama paskudna sytuacja. Znasz mój problem, wiesz, że chodzi o mojego męża, który… – głos niebezpiecznie zawisł w powietrzu, słowa urwały się.

- Tak, wiem. A jak myślisz, co jest potrzebne, aby zmienić ten stan rzeczy, co musiałoby się wydarzyć, abyś znowu zaczęła się uśmiechać? – Pytam wymawiając powoli słowo po słowie.

- Sorry, ale to głupie pytanie. Ty dobrze wiesz, co musiałoby się wydarzyć – odpowiada z przekąsem

- Spróbuj zignorować fakt, że to głupie pytanie i odpowiedz mi na nie. Bardzo Cię proszę.

- Musiałby się zmienić, ale obie wiemy, tzn. już i ja to wiem od pewnego czasu, że to jest nierealne. Tu trzeba cudu, a te nie zdarzają się za często.

- A gdybyś miała nadać jakieś bardziej realne kształty temu cudowi, to jak byś go sobie wyobrażała?

- Jako osobę, jako słowa, jako piosenkę, wygraną w totolotka – podpowiadam widząc iż nie potrafi stworzyć żadnego obrazu.

- Jako faceta, który potrafi przemówić mu do rozsądku, który będzie świecił dla niego dobrym przykładem – jej głos brzmi już mniej smutno, nabrał barwy.

- No tak, tylko na jak długo by to pomogło – dodaje prawie natychmiast, a głos wraca do poprzednich wibracji. Już nie raz się zmieniał, tylko jakoś ta zmiana nigdy nie trwała dłużej niż kilka tygodni. Była już cud rozmowa z jego braćmi, cud rozmowa z psychologiem, cud rozmowa z jego matką – wylicza z coraz większą goryczą.

- Tak, pamiętam to wszystko. Skoncentrujmy się więc tylko na jednej rzeczy. Że to ma być CUD. I dajmy mu jakąś postać. Niech to będzie postać człowieka, który wyłania się z ciemności. Niech tym razem będzie to jednak TWÓJ CUD. Nie jego, a tylko i wyłącznie twój. Będziesz mogła zrobić z nim, co zechcesz. Albo go przyjmiesz i wykorzystasz, albo go odrzucisz jak zrobił to tyle razy on.

- Myślisz, że to coś da? Myślisz, że to by coś dało? – Pyta, a ja mam wrażenie, że stara się zajrzeć w moje oczy.

-Spójrzmy na to trochę od strony logiczno- matematycznej – proponuję, uciekając tym samym od bezpośredniej odpowiedzi.

                - Czy wierząc w ten swój CUD, tracisz coś? Czy obawiasz się, że wierząc w to, mając nadzieję, stracisz męża, pogorszą się wasze relacje? Ktoś na ciebie nakrzyczy? Czy jest obawa, że wierząc w pojawienie się Cudu, będziesz tak zaślepiona, że nie zauważysz poprawy w swoim małżeństwie?

- Nie, z pewnością nie będzie to przeszkodą w żadnym z tych wymienionych przez ciebie przypadków, ani też w żadnym innym – odpowiada pewnym tonem.

- Więc dlaczego nie spróbować. W najgorszym wypadku, jeżeli nie uda ci się poprzez pozytywne myślenie przywołać szczęścia, to i tak będziesz wygrana, bo przestaniesz pielęgnować smutek i rozpacz.

- Tak, masz rację. Spróbuję tak zrobić. Właściwie, o dziwo, nie jest to aż takie trudne. Już teraz, gdzieś tam w zakamarku mojej łepetyny kołacze się obraz człowieka, który wyłania się z mgły. Dookoła niego jest las, spowity jeszcze w lekkich ciemnościach. Kroczy leśną drogą. A może to tylko duży park. Nie wiem. Ale widzę go wyraźnie, jest ubrany w długi płaszcz. Idzie energicznie i poły rozpiętego płaszcza obijają się o kolana – ciągnie w zamyśleniu, a ja czuję, że się uśmiecha do tego obrazu.

- No tak – atakuje lekko po raz kolejny. – Ale co on niby miałby dla mnie zrobić, bo to przecież ma być mój własny CUD.

- Ten CUD sprawi, że będziesz miała ochotę znowu się uśmiechać, śpiewać, tańczyć. Sprawi, że będzie chciało ci się znowu żyć. Jak dawniej. Nie musisz wymyślać mu konkretnych zadań. Nie wyręczaj go. Niech ten twój CUD postara się sam coś wymyśleć. Wystarczy, jeżeli ty będziesz otwarta na zmiany, jeżeli dasz mu szansę.

- Wiesz, co? Ty to jesteś taki cudak. Dobranoc.

Dobranoc, odpowiadam do głuchego już telefonu i uśmiecham się sama do siebie. Przed oczami mam twarz Eweliny wpatrzonej ciemność za oknem. Sposób, w jaki patrzy, tak mocno, uparcie, świadczy o tym jak bardzo potrzebuje tej nadziei, tej odskoczni od rzeczywistości.

Po kilkunastu dniach widzę ją po raz kolejny. Tym razem w śnie. Jest na peronie, na jakiejś stacji metra i wścieka się okrutnie trzymając w ręce but. Za jej plecami pojawia się wysoki mężczyzna w rozpiętym płaszczu.

Minęły prawie 4 miesiące. Nie miałam żadnej wiadomości od niej. Ani słowa. Były momenty, że zaczynałam się niepokoić, ale zawsze ilekroć o niej myślałam oganiał mnie błogi spokój. Wiedziałam więc, że nie dzieje się jej nic złego. Tego dnia siedziałam nad jakąś ksiażką, robiąc notatki. Dzwonek do drzwi poderwał mnie do góry. Ktoś dzwonił mocno i bez przerwy.

- Wpuściła mnie do klatki twoja sąsiadka. Stałam chwile pod drzwiami i podsłuchiwałam czy nie masz spotkania. Dopiero gdy się upewniłam, że nie, zaczęłam bębnić po dzwonku. Nie złość się – dodała z radosnym uśmiechem, który natychmiast odwzajemniłam.

- Przyznaj się. Ty już wtedy wiedziałaś, co ten mój CUD wymyśli. Nie mów mi, że nie. Przyznaj się.

- Nie wiedziałam wtedy i nie wiem teraz. On był twój własny, mogłaś zrobić z nim, co chciałaś. Powiedziałam ci to. Cokolwiek zrobił, widzę, że zadziałało, bo jesteś radosna jak skowronek z samego rana.

- No dobrze, będę udawać, że wierze, w to, że nie wiedziałaś- dodała wspaniałomyślnie i rozpoczęła opowiadanie, stojąc razem ze mną w kuchni i czekając na kawę.

Od czasu tej rozmowy minęło następnych kilka miesięcy. Ewelina uporała się już, ze wszystkimi sprawami dotyczącymi jej i jej męża. Była wolna i mogła swobodnie kontynuować swoje nowe życie.

Jak myślicie, co się wydarzyło w życiu Eweliny od momentu naszej rozmowy telefonicznej, do momentu naszego spotkania.  O czym mi opowiadała?